Μάθαμε από μικροί, και δυστυχώς πολλοί ανάμεσά μας συνεχίζουν να μαθαίνουν τα παιδιά τους να επιλέγουν την απάθεια, απλοί παρατηρητές σε όσα εκτυλίσσονται γύρω μας. Μάθαμε να θεωρούμε πως ότι δεν απευθύνεται άμεσα στο πρόσωπό μας δεν μας αφορά. Η λέξη συνάνθρωπος χάθηκε στο σκοτάδι του διαχωρισμού. Διαχωρισμός σε ομάδες και κατηγορίες ανάλογα με το εισόδημα, το χρώμα, την εθνική καταγωγή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τα γενετικά χαρακτηριστικά, την εμφάνιση, την ηλικία, την αναπηρία, την εκπαίδευση, την κοινωνικότητα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους. Χωρίσαμε την Ανθρωπότητα και τον πλανήτη ολάκερο σε χίλιες δυο κατηγορίες για να χωρέσει στα ραφάκια του μυαλού μας. Και κάπως έτσι θάψαμε την αρμονική συνύπαρξη με τον όποιο άλλο.

Είναι χρέος όλων όσων αναζητούμε μια καθημερινότητα με σεβασμό στη ζωή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όσων αναζητούμε την κοινωνική ειρήνη και δικαιοσύνη, να μάθουμε να μιλάμε. Στόχος μας πρέπει να είναι η επαγρύπνηση και η συνειδητοποίηση ότι η ατομική ευθύνη είναι πια μια ευθύνη παγκόσμια. Ευθύνη για την πράξη ή την απραξία τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον, κάνοντας κτήμα την έκταση των σχέσεων αλληλεξάρτησης μεταξύ όλων των ανθρώπων του πλανήτη.

Μονό μια βαθύτερη κατανόηση της σημασίας που έχει για την κοινωνική ευημερία ο σεβασμός και η υπεράσπιση της διαφορετικότητας, θα μπορέσει να οδηγήσει σε ένα βιώσιμο μέλλον για την ανθρωπότητα. Κάθε τραγωδία όπως αυτή του Βαγγέλη Γιακουμάκη μας υπενθυμίζει πως τέτοιες συμπεριφορές θα είναι όχι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας, στο μέτρο που δε θα επιλέξουμε άμεσα με σθένος και συνέπεια μια ουσιαστική Παιδεία για τους πολίτες που θα καλλιεργεί ελεύθερη και κριτική σκέψη. Λέμε όχι στο σκοτάδι του ρατσισμού ανάβοντας πράσινο φως στην καταπολέμηση των διακρίσεων με Παιδεία, Παιδεία, Παιδεία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: