Γεια χαρά σε όλους
Εκπροσωπώ ένα πολιτικό χώρο που ιστορικά έχει αναπτυχθεί γύρω από τις αξίες της οικολογικής σοφίας, τηςσυνύπαρξης και της ελευθερίας.
Ένα χώρο που ενώ αυτοπροσδιορίζεται ότι δεν ανήκει στο παραδοσιακό φάσμα Αριστερά – Δεξιά, έχει ήδη αγκαλιάσει πολύ κόσμο της ευρύτερης αριστεράς και της αυτονομίας, καθώς θεωρούν ότι η Πολιτική Οικολογία είναι ένα βήμα παραπέρα, μια ρεαλιστική καθημερινή επανάσταση για να κάνουμε τις ουτοπίες μας πραγματικότητα.
Η πολιτική οικολογία είναι ένας διακριτός πολιτικός χώρος, υπαρκτός τα τελευταία 30 χρόνια σε Παγκόσμιο επίπεδο, με ιστορικές καταβολές στα κινήματα της αμφισβήτησης του '68, της ειρήνης, της εφαρμοσμένης οικολογίας, της βιολογικής καλλιέργειας, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και των ζώων, των οικοκοινοτήτων.
Ένας πολιτικός χώρος που επιδιώκει από την φύση του την συνεργασία και τη σύνθεση (με όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις), με σκοπό την οικοδόμηση μιας οικολογικής κοινωνίας που στηρίζεται στην συνύπαρξη του ανθρώπου με άνθρωπο και του ανθρώπου με τη φύση.
Ο Λάο Τσε είχε πει κάποτε μονοπάτια στη ζωή δεν υπάρχουν, εμείς τα ανοίγουμε διαβαίνοντας...
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα γύρω μας αλλάζουν ραγδαία και με ρυθμούς ταχύτερους από ότι μπορεί να συλλάβει η αντίληψη ή το φαντασιακό μας.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η ηγεμονία του καπιταλισμού, η γιγάντωση των παγκόσμιων «απελευθερωμένων» δομών εμπορίου και των νεοφιλελεύθερων αγορών επιβάλλουν ένα Οργουελιανό σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης και ελέγχου.
Σαν συνθήκη επιβάλλεται η, προς λάθος κατεύθυνση, τεχνολογική εξέλιξη, μια ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, μια προσαρμοσμένη στο σύστημα παραγωγής αντίληψη του χρόνου, καθώς και τα συνεπακόλουθα φρενήρη μοντέλα αλόγιστης ανάπτυξης και κατανάλωσης, την αποτυχία των οποίων πιστοποιεί η σημερινή κρίση.
Η Αριστερά γνωρίζει πως, ιστορικά, τα δικαιώματα δεν χαρίζονται αλλά κατακτώνται.
Είναι η εποχή να δημιουργήσουμε αυτόνομους χώρους έκφρασης για όλη αυτή την ποικιλομορφία που μας χαρακτηρίζει, να προωθήσουμε την ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα μας και να προωθήσουμε νέες μορφές κοινωνικής (αυτο)οργάνωσης.
Το πείραμα του Υποδιοικητή Μάρκος και των Ζαπατίστας, η ανακατάκτηση δηλαδή του κοινοτικού, των κοινών αγαθών, του κοινοτικού χώρου και η αυτοοργάνωση της βιοπεριφέρειας των Chiapas αποτελούν ένα παράδειγμα του τι είναι δυνατόν να επιτύχει –μέσα σε μια δεδομένη συγκυρία- ένα τοπικό εγχείρημα κοινωνικής ανυπακοής, ένα κοινοτιστικό μοντέλο αυτοδιοίκησης.
Θα μπορούσε να στηρίξει κάποιος ότι πρόκειται για ουτοπία. Ωστόσο αυτή η τοπική ουτοπία ίσως να είναι, τελικά, ρεαλιστική, γιατί οι προσδοκίες και οι δυνατότητες πηγάζουν από συγκεκριμένα βιώματα και ανάγκες των πολιτών. Σε κάθε περίπτωση η δημιουργία τοπικών αμεσοδημοκρατικών πρωτοβουλιών είναι περισσότερο ρεαλιστική από τη δημιουργία μιας παγκόσμιας δημοκρατίας.
Αν φαντάζει αξεπέραστο εμπόδιο η κατά μέτωπο επίθεση και η ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου μέσα από την κοινωνική επανάσταση, μας απομένει η δυνατότητα να περάσουμε στην τοπική δράση.
Η οικολογική κοινωνία που ονειρευόμαστε έχει τα χαρακτηριστικά των τοπικών αμεσοδημοκρατικών δομών, τηςαυτάρκειας, και της αυτονομίας (ενεργειακής, διατροφικής, και κοινωνικής). Έχει τα χαρακτηριστικά τηςαυτοδιάθεσης, που συνεπάγεται ελευθερία και, της αυτοοργάνωσης, που συνεπάγεται ευθύνη. Είναι στο χέρι μας να συμβάλουμε στον επαναπροσδιορισμό του ενεργού πολίτη, στην επανοικοδόμηση του καθημερινού βιώματος της πολιτικής και της οικολογίας ως μια καθημερινή διαδικασία ατομικής και κοινωνικής εξέλιξης.
Η κριτική μας στάση ως καταναλωτές στις αγορές (μποϊκοτάζ, επιλεκτική αγορά με αρχές δίκαιου εμπορίου, προτίμηση στα βιολογικά προϊόντα) και στις μετακινήσεις μας (απεξάρτηση από το πετρέλαιο, στροφή στις ΑΠΕ) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοοργάνωσης με άπειρες προεκτάσεις. Η συμμετοχή μας σε δίκτυα βιοκαλλιεργητών- καταναλωτών (όπως το Δίκτυο Οικοκοινότητα και Το Πελίτι) είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς.
Από τους αυτοδιαχειριζόμενους κοινοτικούς κήπους της Νέας Υόρκης στις οργανικές αστικές καλλιέργειες της Αβάνας, και από τη Κοινοτικά Υποστηριζόμενη Καλλιέργεια στην Αυστραλία στις μοντέρνες κολεκτίβες- συνεταιρισμούς, τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια και τα Τοπικά Ανταλλακτικά Εμπορικά Σχήματα (Trueque) της Αργεντινής, ο σπόρος της αυτοοργάνωσης φέρνει πραγματικά εκπληκτικά αποτελέσματα.
Το κίνημα μέσα από την αυτονομία και την αποκεντρωμένη λειτουργία καταλήγει να εμπνέει νέες μορφές αντίστασης που εκτείνονται από τον διαδυκτιακό ακτιβισμό μέχρι τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, τα κοινωνικά κέντρα και τις οικοκοινότητες.
Η οικοδόμηση εναλλακτικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης όπως η επιστροφή των παραγωγικών δραστηριοτήτων κοντά στον τόπο κατανάλωσης, ο κοινωνικός έλεγχος και η αυτοδιαχείριση επί της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, η στροφή στην αποανάπτυξη, η αυτοκυβέρνηση και η άμεση οικολογική δημοκρατία είναι μια ρεαλιστική πράσινη ουτοπία στον αντίποδα της οικονομίας της αγοράς. Αρκεί να μην περιμένουμε την επανάσταση ή όποια επαναστατική διακυβέρνηση και να αρχίσουμε να χτίζουμε από σήμερα το είδος της κοινωνίας που ονειρευόμαστε.
Υπό αυτό το πρίσμα, η κινηματική ενεργοποίηση των πολιτών και η κοινωνική ανυπακοή δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη και υποχρέωση, γιατί τελικά ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός και όχι απλά εφικτός... Εμείς τον κάνουμε πραγματικότητα αλλάζοντας εδώ και τώρα τον κακό μας εαυτό και τα κακώς κείμενα γύρω μας
Ραντεβού στους δρόμους λοιπόν. Θα τα πούμε στο Αντιρατσιστικό, στο Αντιαπαγορευτικό, στους αγώνες για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, στα κινήματα πόλης, όπου μπορούμε να συνυπάρξουμε και να συνταχθούμεαπέναντι στις κοινές προκλήσεις. Την περιβαλλοντική υποβάθμιση, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, την καταστρατήγηση των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Χωρίς απαραίτητα με σημαίες και διακριτικά, μέρος των κινημάτων και όχι πάνω από αυτά.
Ειρηνικό και εποικοδομητικό Συνέδριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου