Βάλαμε τα φυτίλια.., σπείραμε τη χαρά!
Το χρονικό ενός καρναβαλιού..
Όλα ξεκίνησαν στις 2 Φλεβάρη του 2010, με την πρώτη συντονιστική συνάντηση για την οργάνωση του πρώτου πολυπολιτισμικού καρναβαλιού, στην περιοχή του Μεταξουργείου. Εκεί βρέθηκαν κάτοικοι και μη, καλλιτέχνες, διάφορες οργανώσεις, εκπρόσωποι μεταναστών, ομάδες νέων. Κύριο μέλημά τους η σύνθεση χρωμάτων, φαντασίας και ιδεών για να επιτύχουν την καλύτερη γιορτή του καρναβαλιού.
Σαν τόπος γιορτής επιλέχθηκε το Μεταξουργείο γιατί είναι μια περιοχή που συναντώνται οι αντιθέσεις. Συναντά κανείς εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά κτίρια που έχουν αφεθεί στην τύχη τους, πολυτελή λοφτ με πισίνες, μερακλίδικα μεζεδοπωλεία, το μεγάλο κινέζικο εμπορικό κέντρο, μυρωδιές από μπαχάρια που αναδύουν από τα διάφορα αραβικά μαγαζάκια της περιοχής, πλούσιο καλλιτεχνικό στοιχείο, οι ρομά να θυμίζουν εικόνες από παλιά ελληνική ταινία....
Το Καρναβάλι γεννήθηκε σαν ιδέα με τη διάθεση να αναδειχθεί η ομορφιά του διαφορετικού και να συνθέσει τα στοιχεία των πολιτισμών,...και τελικά το αποτέλεσμα ήταν μια γιορτή χαράς. Είμαστε μια γειτονιά, ας γνωριστούμε, ας περάσουμε καλά όλοι μαζί, σαν τα πανηγύρια στο χωριό. Όλοι εδώ ζούμε, ή δουλεύουμε ή βγαίνουμε... Όπως και να ’χει αγαπάμε όλοι μαζί τη γειτονιά. Ας την προστατέψουμε με την αγάπη μας!
Έτσι, σε μία εβδομάδα ακριβώς, οργανωθήκαμε, κατασκευάσαμε, σχεδιάσαμε, ανακοινώσαμε, καλέσαμε, συντονιστήκαμε, και όλοι αυτοί οι διαφορετικοί παράγοντες, ...γιορτάσαμε, χορέψαμε, γλεντήσαμε, διασκεδάσαμε και γνωριστήκαμε στο πολυπολιτισμικό καρναβάλι που έγινε στις 7 Φλεβάρη του 2010.
Και του χρόνου....!
Η ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΡΑΣΤΑ ΠΙΑΝΕΤΑΙ
O Μάριος Ζ. συνελήφθη κατά τη διάρκεια συλλαλητηρίου στα πλαίσια της γενικής απεργίας ως ύποπτος για συμμετοχή σε μικροεπεισόδια που είχαν γίνει προηγουμένως. Ο τρόπος της σύλληψής του ήταν αρκετά βίαιος, σε μια στιγμή που δε γινόταν το οποιοδήποτε επεισόδιο. Όπως καταγγέλλει ο ίδιος, αλλά και αυτόπτες μάρτυρες, σύρθηκε βίαια από το σώμα της πορείας στο πεζοδρόμιο από αστυνομικό των ΜΑΤ, γεγονός που βεβαιώνεται και από αρκετές φωτογραφίες. Τελικά προφυλακίστηκε για συμμετοχή σε φθορές και επίθεση σε όργανα των ΜΑΤ. Κρίθηκε ύποπτος για συμμετοχή σε επεισόδια με βάση τη μαρτυρία του αστυνομικού που τον συνέλαβε, ενώ μοναδικά πειστήρια εμφανίστηκαν...ένα μπουκάλι σαμπουάν και γυαλιά κολύμβησης που είχε ο Μάριος στο σακίδιό του, προκειμένου να πάει στο κολυμβητήριο για προπόνηση μετά την πορεία, αφού είναι προπονητής σε κολυμβητικό σύλλογο.
Τέτοια περιστατικά μας υπενθυμίζουν πως παραμένουν κενό γράμμα οι επανειλημμένες διακυρήξεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, με τις οποίες εγγυάται να εξαλείψει τα κρούσματα αυταρχισμού στην ΕΛΑΣ και να θέσει στο προσκήνιο την προστασία των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων όσων έρχονται σε επαφή με αστυνομικά όργανα. Σε μία σύγχρονη δημοκρατία που πηγάζει από τη βούληση των πολιτών για να υπηρετεί τα δικαιώματά τους, δε συγχωρείται η ταλαιπωρία τους με τόσο διάτρητα στοιχεία, πόσο μάλλον η άδικη ενοχοποίησή τους με βάση την εμφάνιση, προκειμένου να παρουσιαστεί η εικόνα μιας αστυνομίας που συλλαμβάνει και τιμωρεί ταραχοποιούς για τα δελτία των 20.00.
Ως Νέοι Πράσινοι ζητάμε την άμεση απελεύθερωση του Μάριου Ζ Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου καλείται να προχωρήσει άμεσα σε κυρώσεις κατά των αστυνομικών που είναι υπεύθυνοι για την σύλληψη του νεαρού και να δώσει σαφή δείγματα γραφής στους υφιστάμενούς της αστυνομικούς πως κάθε κατάχρηση εξουσίας από αστυνομικά όργανα δε θα γίνεται ανεκτή.
Χαιρετισμός των Νέων Πράσινων στο 6ο Συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΝ
Γεια χαρά σε όλους
Εκπροσωπώ ένα πολιτικό χώρο που ιστορικά έχει αναπτυχθεί γύρω από τις αξίες της οικολογικής σοφίας, τηςσυνύπαρξης και της ελευθερίας.
Ένα χώρο που ενώ αυτοπροσδιορίζεται ότι δεν ανήκει στο παραδοσιακό φάσμα Αριστερά – Δεξιά, έχει ήδη αγκαλιάσει πολύ κόσμο της ευρύτερης αριστεράς και της αυτονομίας, καθώς θεωρούν ότι η Πολιτική Οικολογία είναι ένα βήμα παραπέρα, μια ρεαλιστική καθημερινή επανάσταση για να κάνουμε τις ουτοπίες μας πραγματικότητα.
Η πολιτική οικολογία είναι ένας διακριτός πολιτικός χώρος, υπαρκτός τα τελευταία 30 χρόνια σε Παγκόσμιο επίπεδο, με ιστορικές καταβολές στα κινήματα της αμφισβήτησης του '68, της ειρήνης, της εφαρμοσμένης οικολογίας, της βιολογικής καλλιέργειας, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και των ζώων, των οικοκοινοτήτων.
Ένας πολιτικός χώρος που επιδιώκει από την φύση του την συνεργασία και τη σύνθεση (με όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις), με σκοπό την οικοδόμηση μιας οικολογικής κοινωνίας που στηρίζεται στην συνύπαρξη του ανθρώπου με άνθρωπο και του ανθρώπου με τη φύση.
Ο Λάο Τσε είχε πει κάποτε μονοπάτια στη ζωή δεν υπάρχουν, εμείς τα ανοίγουμε διαβαίνοντας...
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα γύρω μας αλλάζουν ραγδαία και με ρυθμούς ταχύτερους από ότι μπορεί να συλλάβει η αντίληψη ή το φαντασιακό μας.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η ηγεμονία του καπιταλισμού, η γιγάντωση των παγκόσμιων «απελευθερωμένων» δομών εμπορίου και των νεοφιλελεύθερων αγορών επιβάλλουν ένα Οργουελιανό σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης και ελέγχου.
Σαν συνθήκη επιβάλλεται η, προς λάθος κατεύθυνση, τεχνολογική εξέλιξη, μια ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, μια προσαρμοσμένη στο σύστημα παραγωγής αντίληψη του χρόνου, καθώς και τα συνεπακόλουθα φρενήρη μοντέλα αλόγιστης ανάπτυξης και κατανάλωσης, την αποτυχία των οποίων πιστοποιεί η σημερινή κρίση.
Η Αριστερά γνωρίζει πως, ιστορικά, τα δικαιώματα δεν χαρίζονται αλλά κατακτώνται.
Είναι η εποχή να δημιουργήσουμε αυτόνομους χώρους έκφρασης για όλη αυτή την ποικιλομορφία που μας χαρακτηρίζει, να προωθήσουμε την ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα μας και να προωθήσουμε νέες μορφές κοινωνικής (αυτο)οργάνωσης.
Το πείραμα του Υποδιοικητή Μάρκος και των Ζαπατίστας, η ανακατάκτηση δηλαδή του κοινοτικού, των κοινών αγαθών, του κοινοτικού χώρου και η αυτοοργάνωση της βιοπεριφέρειας των Chiapas αποτελούν ένα παράδειγμα του τι είναι δυνατόν να επιτύχει –μέσα σε μια δεδομένη συγκυρία- ένα τοπικό εγχείρημα κοινωνικής ανυπακοής, ένα κοινοτιστικό μοντέλο αυτοδιοίκησης.
Θα μπορούσε να στηρίξει κάποιος ότι πρόκειται για ουτοπία. Ωστόσο αυτή η τοπική ουτοπία ίσως να είναι, τελικά, ρεαλιστική, γιατί οι προσδοκίες και οι δυνατότητες πηγάζουν από συγκεκριμένα βιώματα και ανάγκες των πολιτών. Σε κάθε περίπτωση η δημιουργία τοπικών αμεσοδημοκρατικών πρωτοβουλιών είναι περισσότερο ρεαλιστική από τη δημιουργία μιας παγκόσμιας δημοκρατίας.
Αν φαντάζει αξεπέραστο εμπόδιο η κατά μέτωπο επίθεση και η ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου μέσα από την κοινωνική επανάσταση, μας απομένει η δυνατότητα να περάσουμε στην τοπική δράση.
Η οικολογική κοινωνία που ονειρευόμαστε έχει τα χαρακτηριστικά των τοπικών αμεσοδημοκρατικών δομών, τηςαυτάρκειας, και της αυτονομίας (ενεργειακής, διατροφικής, και κοινωνικής). Έχει τα χαρακτηριστικά τηςαυτοδιάθεσης, που συνεπάγεται ελευθερία και, της αυτοοργάνωσης, που συνεπάγεται ευθύνη. Είναι στο χέρι μας να συμβάλουμε στον επαναπροσδιορισμό του ενεργού πολίτη, στην επανοικοδόμηση του καθημερινού βιώματος της πολιτικής και της οικολογίας ως μια καθημερινή διαδικασία ατομικής και κοινωνικής εξέλιξης.
Η κριτική μας στάση ως καταναλωτές στις αγορές (μποϊκοτάζ, επιλεκτική αγορά με αρχές δίκαιου εμπορίου, προτίμηση στα βιολογικά προϊόντα) και στις μετακινήσεις μας (απεξάρτηση από το πετρέλαιο, στροφή στις ΑΠΕ) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοοργάνωσης με άπειρες προεκτάσεις. Η συμμετοχή μας σε δίκτυα βιοκαλλιεργητών- καταναλωτών (όπως το Δίκτυο Οικοκοινότητα και Το Πελίτι) είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς.
Από τους αυτοδιαχειριζόμενους κοινοτικούς κήπους της Νέας Υόρκης στις οργανικές αστικές καλλιέργειες της Αβάνας, και από τη Κοινοτικά Υποστηριζόμενη Καλλιέργεια στην Αυστραλία στις μοντέρνες κολεκτίβες- συνεταιρισμούς, τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια και τα Τοπικά Ανταλλακτικά Εμπορικά Σχήματα (Trueque) της Αργεντινής, ο σπόρος της αυτοοργάνωσης φέρνει πραγματικά εκπληκτικά αποτελέσματα.
Το κίνημα μέσα από την αυτονομία και την αποκεντρωμένη λειτουργία καταλήγει να εμπνέει νέες μορφές αντίστασης που εκτείνονται από τον διαδυκτιακό ακτιβισμό μέχρι τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, τα κοινωνικά κέντρα και τις οικοκοινότητες.
Η οικοδόμηση εναλλακτικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης όπως η επιστροφή των παραγωγικών δραστηριοτήτων κοντά στον τόπο κατανάλωσης, ο κοινωνικός έλεγχος και η αυτοδιαχείριση επί της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, η στροφή στην αποανάπτυξη, η αυτοκυβέρνηση και η άμεση οικολογική δημοκρατία είναι μια ρεαλιστική πράσινη ουτοπία στον αντίποδα της οικονομίας της αγοράς. Αρκεί να μην περιμένουμε την επανάσταση ή όποια επαναστατική διακυβέρνηση και να αρχίσουμε να χτίζουμε από σήμερα το είδος της κοινωνίας που ονειρευόμαστε.
Υπό αυτό το πρίσμα, η κινηματική ενεργοποίηση των πολιτών και η κοινωνική ανυπακοή δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη και υποχρέωση, γιατί τελικά ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός και όχι απλά εφικτός... Εμείς τον κάνουμε πραγματικότητα αλλάζοντας εδώ και τώρα τον κακό μας εαυτό και τα κακώς κείμενα γύρω μας
Ραντεβού στους δρόμους λοιπόν. Θα τα πούμε στο Αντιρατσιστικό, στο Αντιαπαγορευτικό, στους αγώνες για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, στα κινήματα πόλης, όπου μπορούμε να συνυπάρξουμε και να συνταχθούμεαπέναντι στις κοινές προκλήσεις. Την περιβαλλοντική υποβάθμιση, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, την καταστρατήγηση των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Χωρίς απαραίτητα με σημαίες και διακριτικά, μέρος των κινημάτων και όχι πάνω από αυτά.
Ειρηνικό και εποικοδομητικό Συνέδριο