Ειδικά τώρα αυτός ο συντονισμός είναι πιο απαραίτητος από ποτέ. Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ξέχασε γρήγορα τις υποσχέσεις της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και έχει καταλήξει απλός εντολοδόχος των αποφάσεων της Τρόικα, με μειωμένη έως ανύπαρκτη τη δική της παρέμβαση και φυσικά χωρίς καμία απολύτως αντιπρόταση. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ κοιτάζουν πώς θα ξεμπλέξουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, μπροστά στην αναμενόμενη δημοσκοπική κατρακύλα. Ειδικά η παρουσία της ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση μόνο θλίψη προκαλεί, ιδιαίτερα σε όσους γνωρίζουν τα διαχρονικά προτάγματα της ανανεωτικής Αριστεράς, που φυσικά ουδεμία σχέση έχουν με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζεται, μια πολιτική που υποκλίνεται στους αριθμούς και τους δείκτες, αδιαφορώντας πλήρως για τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω απ' αυτούς. Βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης είναι, εκτός των άλλων, η ιδιωτικοποίηση του νερού και του σιδηροδρόμου, καθώς και οι εξορύξεις χρυσού και πετρελαίου, επενδύσεις που παρουσιάζονται ως εθνοσωτήριες κι όποιος αγωνίζεται εναντίον τους ως ''ανθέλληνας'' και υπονομευτής της δυνατότητας επανάκαμψης της οικονομίας, επενδύσεις όμως που θα υπονομεύσουν το μέλλον μας και θα κλείσουν περισσότερες θέσεις εργασίας απ' όσες θα δημιουργήσουν. Αλλά και τα κόμματα του Κοινοβουλίου αδυνατούν να δώσουν άλλο δρόμο: ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται ακόμα να προσδιορίσει τη στάση του έναντι της Ευρώπης, με την έντονη πολυφωνία του χώρου να μην έχει πάψει. Περιμένει να πέσει η κυβέρνηση και έχει αφεθεί στη λογική του ''ώριμου φρούτου''. Το ΚΚΕ αδυνατεί πλήρως να προσαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα, οι ΑΝΕΛ είναι ένα ευκαιριακό μόρφωμα που ''πουλά'' πατρίδα, ενώ ιδιαίτερη απειλή για τη Δημοκρατία (που, έστω και κουτσή, δεν παύει να 'ναι δημοκρατία) αποτελεί η ακραία ομάδα της Χρυσής Αυγής. Μια ομάδα που έχει γίνει η απόλυτη μόδα και παρουσιάζεται ως δήθεν αντισυστημική, ενώ στην ουσία είναι προϊόν της σήψης του συστήματος, πλήρως εκπορευόμενη απ' αυτό. Μια ομάδα που προσδοκά ένα νέο εμφύλιο και ονειρεύεται εθνοκαθάρσεις, έχοντας αρχίσει να διχάζει το λαό. Μια ομάδα που πρέπει να αντιμετωπιστεί μαζικά απ' όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις, χωρίς βία ωστόσο, διότι έτσι εκπίπτεις στο επίπεδό της και μπαίνεις εν πολλοίς στο προνομιακό της πεδίο.
Όσον αφορά το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, παρατηρούμε από το καλοκαίρι μια διπλή στρατηγική της κυβέρνησης και των φιλικά προσκείμενων σ' αυτήν ΜΜΕ: Από τη μία αφήνουν εντέχνως να βγουν προς τα έξω σκέψεις για νέα μέτρα, όπως η κατάργηση των δωρεάν συγγραμάτων και τα δίδακτρα, ώστε, ακόμα κι αν δεν γίνουν δεκτά σ' αυτό το γύρο μέτρων, να έχουν πέσει στο τραπέζι και ο κόσμος να έχει αρχίσει να προσαρμόζεται στην ιδέα (τακτική που ακολουθείται συχνά τα τελευταία χρόνια και σε πολλούς τομείς). Από την άλλη υπονομεύουν συστηματικά το δημόσιο πανεπιστήμιο και τους εκπροσώπους του, μέσω δήθεν σκανδάλων των Πρυτανικών Αρχών (αρχών που έχουν κάνει ισχυρά βήματα προς ένα σύγχρονο και πράσινο πανεπιστήμιο), δήθεν αποκαλύψεων στη λογική του ''η λάσπη θα μείνει''. Οι φοιτητές, απαθείς, παρακολουθούσαν τα δρώμενα χωρίς να αντιδρούν, εκτός αν τούς στερούσαν τα πάρτυ! Ευτυχώς αυτό έχει αρχίσει σιγά-σιγά να ανατρέπεται, με σημαντικό ρόλο σ' αυτό να παίζει η απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων του ΑΠΘ, που έχει αφήσει τη σχολή 25 μέρες μέσα στα σκουπίδια. Η Πράσινη Κίνηση πολύ εύκολα, στο πρόταγμα της καθαριότητας, θα μπορούσε να τούς καταγγείλει και να συμμετάσχει στις απεργοσπαστικές δράσεις καθαρισμού, δεν τό έπραξε όμως, διότι αντιλαμβάνεται πως οι εργαζόμενοι έχουν φτάσει στο ύψιστο σημείο εξαθλίωσης απ΄το απαράδεκτο καθεστώς της εργολαβίας που πρέπει να καταργηθεί άμεσα. Φυσικά και στέκεται αλληλέγγυα στον αγώνα τους!
Είναι, φυσικά, προφανές ότι ο αγώνας όλων μας πρέπει να δοθεί στα πλαίσια της Ευρώπης. Το αίτημα για μια άλλη πολιτική στην ΕΕ έχει γίνει κάτι παραπάνω από φανερό, για μια πολιτική πραγματικής δημοκρατίας στο κοινό μας σπίτι που λέγεται Ευρώπη. Η ''Ευρώπη της αλληλεγγύης'' δεν είναι ένα όμορφο σύνθημα, αλλά έχει γίνει πράξη μέσα από τα μαζικά κινήματα κατά της λιτότητας με τον τίτλο ''Είμαστε όλοι Έλληνες'' που εκδηλώθηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μέσα από την έμπρακτη στήριξη της ομάδας των Πρασίνων (και της ομάδας της Αριστεράς) στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Η Ευρώπη που οραματιζόμαστε είναι μια Ευρώπη πραγματικής και συμμετοχικής δημοκρατίας, με αυξημένο ρόλο στην τοπική αυτοδιοίκηση και ξεχωριστό σχεδιασμό για κάθε περιφέρεια (αποκέντρωση στην πράξη), με την κοινή συνείδηση πως είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς υποσημειώσεις και δεν υπονομεύουμε σε καμιά περίπτωση την ευρωπαϊκή μας προοπτική γιατί υπονομεύουμε έτσι στην ουσία τον ίδιο μας τον εαυτό.
Βασική λογική του πράσινου χώρου είναι πως, μαζί με την αλλαγή των πολιτικών, επιβάλλεται να αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι. Η βάση όλων των επιμέρους ανατροπών είναι η αλλαγή της νοοτροπίας και της κοσμοαντίληψης του καθενός. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση,που αποτυπώνεται πια σ' ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, ένα τρόπο ζωής που αμφισβητεί στην πράξη το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες, με την επικράτηση του ατομικού έναντι στο συλλογικό και με παντελή έλλειψη διαγενειακής δικαιοσύνης. Οι Πράσινοι σκεφτόμαστε πάντα θετικά και καλούμε τον κόσμο να συμμετάσχει σε δράσεις που αλλάζουν τη ζωή μας εδώ και τώρα, που μάς φέρνουν σε επαφή με άλλους ανθρώπους διαφορετικών ιδεολογικών αφετηριών και μέσα από τη συνεργασία χτίζουμε ο καθένας με το δικό του λιθαράκι, την εναλλακτική πορεία. Δε μένουμε μόνο στην αντίσταση του δρόμου, αλλά αγκαλιάζουμε τα -διαρκώς αυξανόμενα- αλληλέγγυα δίκτυα που εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα. Όλο και περισσότεροι πολίτες κοιτάζουν με χαρά προς τον άλλο δρόμο, που πριν από λίγα χρόνια θα χαρακτήριζαν το λιγότερο ως ''γραφικό''. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη συναντούμε δεκάδες αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, λαϊκές συνελεύσεις που υλοποιούν δράσεις όπως λαϊκή αγορά χωρίς μεσάζοντες (παιδιά του ''κινήματος της πατάτας'' που κάποιοι λοιδορούσαν), ανταλλακτικά-χαριστικά παζάρια, αγρούς μέσα σε χώρους πρώην στρατοπέδων, συνεταιρισμούς νέου τύπου, έχουμε ένα δραστήριο Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης, ενώ δοκιμάζεται η πρόταση μετατροπής της ΕΥΑΘ σε κοινωνική επιχείρηση μέσω της Κίνησης 136 που όλοι οφείλουμε να αγκαλιάσουμε. Κι ας θεωρούνται αυτά απλές οάσεις στην καπιταλιστική λαίλαπα, δίνουν όμως μια έμπρακτη απάντηση του άλλου μοντέλου που οραματιζόμαστε, όπου ο άνθρωπος θα βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής. Οι πυρήνες αντίστασης και μη βίαιης κοινωνικής ανυπακοής όλο κι επεκτείνονται, γεγονός που μάς γεμίζει ακόμα περισσότερη αισιοδοξία για το μέλλον. Η αρχή έχει γίνει και το μονοπάτι φτιάχνεται. Θα έρθετε;
.jpg)