Διακήρυξη Νέων Πράσινων

Η Οικολογική κρίση έχει λάβει στις ημέρες μας ανησυχητικές διαστάσεις, και δε θα προσθέταμε τίποτε καινούργιο παρουσιάζοντας τις πολλές πλευρές της, τις ζούμε και τις πληροφορούμαστε καθημερινά.

Παράλληλα τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο η οικολογία κερδίζει το ενδιαφέρον του κοινού. Kόμματα και παρατάξεις, οργανισμοί, οικονομικές, πολιτικές και εμπορικές δυνάμεις ενισχύουν το λόγο τους γύρω από την οικολογία προσπαθώντας να δώσουν μια πινελιά πράσινου στην πολιτική τους.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα συγχέονται είτε από άγνοια, είτε από δόλο όροι όπως η βιώσιμη ανάπτυξη, προστασία της φύσης, ενεργειακή κρίση και παγκοσμιοποίηση με τρόπο που καθιστά την οικολογία σαν μια ακαθόριστη απειλή, κενή περιεχομένου και μακριά από την καθημερινή μας ζωή.

Το οικολογικό κίνημα από την άλλη έχει ήδη την δική του ιστορία και τους αγώνες του από την δεκαετία του 70 στην Ελλάδα όπως και σ’ όλο τον κόσμο. Κι όμως η επιρροή του στην χάραξη των πολιτικών, εδώ περισσότερο από αλλού είναι από περιορισμένη έως ανύπαρκτη. Πιστεύουμε ότι για να γίνει πιο αποδοτική χρειάζεται η ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών και της συλλογικής δράσης, αλλά επίσης χρειάζεται η δημιουργία ενός ισχυρού πράσινου πολιτικού κινήματος που να προτάσσει την πράσινη βιωσιμότητα απέναντι στην γκρίζα ανάπτυξη των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων.

Κρίνουμε ότι οι νεότεροι αποκτούν σιγά σιγά οικολογική συνείδηση, αλλά συχνά αδυνατούν να την εντάξουν σε μια συνολική εναλλακτική πολιτική κριτική. Γεγονός που έχει αρνητικές συνέπειες σε πολλά επίπεδα. Κατ' αρχήν για τους ίδιους τους νέους, που συχνά φυλακίζονται σε δογματικά πολιτικά σχήματα του παρελθόντος ή στρέφονται προς τον πολιτικό μηδενισμό. Επίσης για το οικολογικό κίνημα που μένει μακριά τους και συνάμα δεν ανανεώνεται αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία, που μένει δέσμια των λάθος απαντήσεων σε συχνά λάθος ερωτήματα, ευνοώντας τον ρατσισμό, το δημαγωγικό λαϊκισμό, τον κυνικό νεοφιλελευθερισμό ή το μεσσιανικό σοσιαλισμό.

Με το εγχείρημα μας επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε μια πράσινη νεολαία οργανωτικά αυτόνομη -όπως πρέπει να είναι κάθε δημοκρατική οργάνωση- και κινηματική, τμήμα του ευρύτερου πράσινου κινήματος.

Γνωρίζουμε ότι η πραγματική οικολογία είναι μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για την κοινωνία, ευρύτερη από τις παραδοσιακές οικονομικίστικες ιδεολογίες – όπως ο Σοσιαλισμός και ο Φιλελευθερισμός – που μετράνε την ανθρώπινη ευτυχία και την ποιότητα ζωής με δείκτες του ΑΕΠ ή με την παραγωγή χάλυβα. Η πραγματική οικολογία δεν περιορίζεται στον περιβαλλοντισμό και στην προστασία των λουλουδιών. Είναι μια συνολική κριτική στον τρόπο παραγωγής, κατανάλωσης και στη δομή των κοινωνικών σχέσεων. Εξάλλου η οικολογία συνδυάζει την συλλογική ελευθερία με την ατομική, αναδεικνύοντας αξίες όπως ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η αλληλεγγύη και η κοινωνική και ατομική ευθύνη.

Οι πρότασεις της πολιτικής οικολογίας είναι η μόνη πραγματική εναλλακτική πρόταση στην μαζικοποιημένη κοινωνία και οικονομία της αγοράς.

Οι βασικές πολιτικές αρχές που μας εμπνέουν, αξίες που υποστηρίζει και το παγκόσμιο πράσινο κίνημα, είναι οι ακόλουθες :

  • Η Οικολογική Βιωσιμότητα. Πιστεύουμε ότι το ανθρώπινο γένος πρέπει να στραφεί σε πιο βιώσιμους τρόπους διαχείρισης του περιβάλλοντός του και των φυσικών πόρων. Στηρίζουμε όλες τις πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση όπως ανακύκλωση, βιολογική καλλιέργεια, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κλπ.
  • Η κοινωνική δικαιοσύνη. Πιστεύουμε στο δικαίωμα του καθενός να ζεί μια αξιοπρεπή και δημιουργική ζωή, Θεωρούμε τρομερό που βασικά αγαθά όπως το νερό έχουν γίνει εμπορεύσιμο είδος. Προτείνουμε τη θέσπιση ενός ενιαίου Ελάχιστου Εισοδήματος Διαβίωσης για όλους τους πολίτες ως αναγκαίο μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης.
  • Η συμμετοχική και άμεση δημοκρατία. Πιστεύουμε σε μια δημοκρατία που επιτρέπει στον πολίτη να συμμετέχει και να συνδιαμορφώνει αποφάσεις, κι όχι σ' ένα πολίτη-καταναλωτή που περιορίζει την πολιτική του δράση στο να επιλέγει κάποιο κόμμα με τον ίδιο τρόπο που αγοράζει μια μάρκα απορρυπαντικών στο σούπερ μάρκετ. Πειραματιζόμαστε και στηρίζουμε όλα τα ριζοσπαστικά αμεσοδημοκρατικά μοντέλα εξουσίας από το Πόρτο Αλέγκρε μέχρι την γειτονιά μας.

Επιδιώκουμε ν' αλλάξουμε συνειδήσεις και συμπεριφορές στην καθημερινή μας ζωή. Να δημιουργήσουμε συλλογικά και να υποστηρίξουμε νέα μοντέλα κοινωνικών σχέσεων, πιο οικολογικών και πιο αλληλέγγυων. Να διεκδικήσουμε κι έμείς ως μέρος του πράσινου κινήματος και των άλλων κινημάτων ανθρώπινης χειραφέτησης να αλλάξουν οι πολιτικές επιλογές και προτεραιότητες.

Καλούμε όλους τους νέους να έρθουν σ'επαφή μαζί μας για να δημιουργήσουμε μια οικολογική εναλλακτική πρόταση.


Ιανουάριος 2008,

Νέοι Πράσινοι

ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ



«Η χώρα όπου μεγάλωσα επενδύει σε
ανασφάλεια και φόβο»

Του ΛΑΖΑΡΟΥ ΠΕΤΡΟΜΕΛΙΔΗ*

Θυμάμαι τη χούντα. Θυμάμαι το φόβο που
προξενούσε το στρατιωτικό καθεστώς στα
φτωχόσπιτα της Δραπετσώνας όπου μεγάλωσα.
Ομως δεν ήταν αρκετός για να αποτρέψει τους
κατοίκους από το να αψηφούν τα
ραδιογωνιόμετρα και να μαζεύονται κάθε
βράδυ σε διαφορετικό σπίτι για να ακούν
Μπι-Μπι-Σι και Ντόιτσε Βέλε, ακόμα
και αν
πολλοί από αυτούς ήταν σταμπαρισμένοι
αριστεροί, ήδη στο στόχαστρο. Θυμάμαι την
ταραχή του διευθυντή του σχολείου μου όταν
κάποτε μας επισκέφθηκε ένας αξιωματούχος
της χούντας, την αγωνία του μήπως κάτι δεν
πάει καλά και κάπου εκτεθεί.

Θυμάμαι στο χωριό του πατέρα μου τις
κουβέντες για τους Βούλγαρους εχθρούς, τον
«από Βορράν κίνδυνο». Θυμάμαι τρεις
χιλιάδες φαντάρους στη Γουμένισσα και
αμέτρητους στο Πολύκαστρο, στην Αξιούπολη,
σ' όλες τις πόλεις κατά μήκος των συνόρων
με το τότε «σιδηρούν
παραπέτασμα». Και ένα
πρωί μάθαμε πως Βούλγαροι και
Γιουγκοσλάβοι δεν ήταν πια εχθροί, οι
εχθροί ήταν άλλοι. Δεν ήταν πια «από
Βορράν», αλλά «εξ Ανατολών».

Είδα φαντάρους στα σκυλάδικα του Κιλκίς να
κόβουν με σουγιά χορεύοντας ένα ένα, αργά
και τελετουργικά, τα κουμπιά της στολής
τους. Είδα φίλους να χαρακώνονται για να
κερδίσουν μια σειρά. Αλλους να κλαίνε σαν
μωρά παιδιά μπροστά στο πούλμαν που έφευγε
απ' το Ναυτικό Νοσοκομείο για να τους
πάει στου Παλάσκα.

Πήγα σε παρελάσεις, κατέθεσα στεφάνια
σε
ανδριάντες, σήκωσα τη σημαία ως
απουσιολόγος, απήγγειλα εθνεγερτικά
ποιήματα, έπαιξα σε σκετς τον καλόγερο που
τίναζε στον αέρα το Κούγκι. Είδα το θείο μου
στην επιστράτευση του '74 να καλείται να
πολεμήσει με τέσσερις σφαίρες. Ακουσα τον
ξάδερφό μου να μου διηγείται τον πανικό, το
κλάμα και τους αποχαιρετισμούς των
στρατιωτών, όταν το '87 στην
Αλεξανδρούπολη τους κάλεσαν να
ετοιμαστούν για αληθινή μάχη. Και αν όλα
ετούτα είναι παλιά, βλέπω το τώρα. Βλέπω τη
χώρα που μεγάλωσα και ζω να είναι μέσα
στις
πρώτες του κόσμου σε εξοπλισμούς και
αγορές άχρηστου πολεμικού υλικού. Βλέπω
την αγωνία ενός συστήματος που για να
διατηρηθεί στη ζωή έχει ανοίξει πόλεμο με
αόρατους εχθρούς και τον μοναδικό υπαρκτό,
την κοινωνία, προσπαθώντας να την κρατήσει
δέσμια στους δικούς του όρους και ανάγκες
και ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει ρόλους
για να διατηρήσει τα προνόμιά του.

Βλέπω πώς φτιάχνεται ο εθνικισμός. Βλέπω
κομμάτια του ελληνικού πληθυσμού να
εκφράζονται για τους γείτονές τους με τους
όρους
«Γυφτοσκοπιανοί» και «Μογγόλοι».
Βλέπω δώδεκα παιδιά λίγο μεγαλύτερα απ'
τον γιο μου να αυτοκτονούν στο στρατό πέρσι
και άλλα τέσσερα φέτος. Παιδιά που μόλις
γυρίσουν από το σύγχρονο παιδομάζωμα, ίσως
αναγκαστούν να μεταναστεύσουν για να
ζήσουν, όπως έκαναν οι παππούδες τους πριν
από πενήντα χρόνια και όπως ήδη συμβαίνει
στα φτωχά κοινωνικά στρώματα της Θράκης.

Βλέπω τη χώρα που μεγάλωσα και ζω να
επενδύει όχι στην κοινωνική συνοχή, αλλά
στην ανασφάλεια και το φόβο. Να ακολουθεί
ένα μοντέλο ανάπτυξης
βασισμένο πάνω στην
ύπαρξη τεράστιου αναλογικά με τον πληθυσμό
της στρατού, παρασιτικής στρατιωτικής
γραφειοκρατίας και άχρηστων στρατιωτικών
εγκαταστάσεων, απομυζώντας ουσιαστικά
πολύτιμους παραγωγικούς πόρους και
στερώντας κάθε δυνατότητα ορθολογικής και
βιώσιμης κοινωνικής εξέλιξης.

Δεν θέλω ήρωες, δεν θέλω ανδριάντες, δεν
θέλω χίμαιρες, αυταπάτες, φανταστικούς
εχθρούς και καλλιεργημένους μύθους. Δεν
θέλω άλλες παρελάσεις, άλλους στρατούς,
άλλες μεγάλες ιδέες. Δεν θέλω αποτρεπτικά
ή
αμυντικά δόγματα, στα 45 μου χρόνια έχω ήδη
βιώσει μπόλικα από δαύτα. Ζωή θέλω, μέλλον,
ελπίδα για τα παιδιά όλων μας. Και θέλω να
μην καταστρέφεται άλλο η πορεία μου από
ανίκανους κυβερνώντες, που αδυνατούν καν
να συμβαδίσουν με τους καιρούς τους. Γι'
αυτά δικάζομαι, γι' αυτά δικαζόμαστε. Για
την ανάγκη και συνάμα απαίτησή μας να τα
πούμε ανοιχτά, να τα συζητήσουμε με άλλους
ανθρώπους, να τα αναγνωρίσουμε όχι ως
δεδομένα αλλά ως ζητήματα, να αφαιρέσουμε
το σκέπασμα που κρατά ερμητικά κλειστό το
δημόσιο
λόγο. Οποιος θέλει εθνικισμό και
μιλιταρισμό, μίσος και μισαλλοδοξία,
οπισθοδρόμηση και χειραγώγηση, ας τα έχει.
Εγώ δεν θα 'μαι μαζί του. Τελείωσα.

Για το τυπικό της υπόθεσης: Αφού 34 χρόνια
μετά την πτώση της χούντας τα στρατοδικεία
εξακολουθούν και δικάζουν πολίτες,
εξυπακούεται πως δεν θα παραστώ. Εφόσον η
δίκη γίνει και καταδικαστώ ερήμην, δηλώνω
πως δίχως την παραμικρή επιφύλαξη θα
ασκήσω οποιοδήποτε ηθικό και ανθρώπινο
δικαίωμα προκύπτει από την ιδιότητά μου ως
πατέρας, ως γιος, ως σύντροφος,
ως
συνεργάτης, ως φίλος, μα πάνω απ' όλα ως
ελεύθερος και σκεπτόμενος πολίτης.

* Αντιρρησίας συνείδησης, 45 ετών, δικάζεται
σήμερα για 15η φορά.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/05/2008




http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=60518296

Steki Metanastwn Tsamadou 13A E3arxeia
http://www.antirrisies.gr

Πριν λίγο, το Ναυτοδικείο Πειραιά δίκασε
για 15η φορά, ερήμην, για το ίδιο αδίκημα, σε 3
χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή τον 45χρονο
αντιρρησία συνείδησης Λάζαρο Πετρομελίδη,
επειδή αρνείται να καταταγεί στο στρατό,
επειδή αρνείται να εκπαιδευτεί για να
σκοτώνει, επειδή αγωνίζεται για την ειρήνη
και επειδή αρνείται τον πόλεμο.

Στη χώρα αυτή που οι αντιρρησίες
συνείδησης
καταδικάζονται σε 11 μήνες
επιπλέον εναλλακτικής υπηρεσίας και που το
περιεχόμενο της συνείδησής τους κρίνεται
από ειδικές επιτροπές διορισμένες από το
Υπουργείο Πολέμου

Στη χώρα αυτή που αγοράζει βομβαρδιστικά
αεροπλάνα και άρματα μάχης αντί να
φτιάχνει σχολεία και νοσοκομεία

Στη χώρα αυτή που εξαναγκάζει μικρά
παιδιά να παρελαύνουν σε στρατιωτικούς
σχηματισμούς και ετοιμάζεται να
εξαναγκάσει τους νέους να καταταγούν από
τα 18 τους στο στρατό

Στη χώρα αυτή που λογοκρίνει όσα βιβλία
ιστορίας
δεν είναι αρκούντως εθνικιστικά

Στη χώρα αυτή που η «ελευθερία της
συνείδησης» μεταφράζεται σε πολυετείς
διώξεις και φυλακίσεις

Στη χώρα αυτή που οι πολίτες δικάζονται
από τα στρατοδικεία

Καλούμε τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και τον
Πρωθυπουργό να ανακηρύξουν σε εθνική αργία
την 21η Απριλίου και να συνεχίσουν τη μέρα
εκείνη τις παρελάσεις τους.

Καλούμε όμως την κοινωνία να πολεμήσει
ενάντια στον μιλιταρισμό και τον
εθνικισμό, να αγωνιστεί για την ειρήνη και
τη συναδέλφωση των λαών, για την
ελευθερία
και τη δημοκρατία.