ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

«Η χώρα όπου μεγάλωσα επενδύει σε
ανασφάλεια και φόβο»

Του ΛΑΖΑΡΟΥ ΠΕΤΡΟΜΕΛΙΔΗ*

Θυμάμαι τη χούντα. Θυμάμαι το φόβο που
προξενούσε το στρατιωτικό καθεστώς στα
φτωχόσπιτα της Δραπετσώνας όπου μεγάλωσα.
Ομως δεν ήταν αρκετός για να αποτρέψει τους
κατοίκους από το να αψηφούν τα
ραδιογωνιόμετρα και να μαζεύονται κάθε
βράδυ σε διαφορετικό σπίτι για να ακούν
Μπι-Μπι-Σι και Ντόιτσε Βέλε, ακόμα
και αν
πολλοί από αυτούς ήταν σταμπαρισμένοι
αριστεροί, ήδη στο στόχαστρο. Θυμάμαι την
ταραχή του διευθυντή του σχολείου μου όταν
κάποτε μας επισκέφθηκε ένας αξιωματούχος
της χούντας, την αγωνία του μήπως κάτι δεν
πάει καλά και κάπου εκτεθεί.

Θυμάμαι στο χωριό του πατέρα μου τις
κουβέντες για τους Βούλγαρους εχθρούς, τον
«από Βορράν κίνδυνο». Θυμάμαι τρεις
χιλιάδες φαντάρους στη Γουμένισσα και
αμέτρητους στο Πολύκαστρο, στην Αξιούπολη,
σ' όλες τις πόλεις κατά μήκος των συνόρων
με το τότε «σιδηρούν
παραπέτασμα». Και ένα
πρωί μάθαμε πως Βούλγαροι και
Γιουγκοσλάβοι δεν ήταν πια εχθροί, οι
εχθροί ήταν άλλοι. Δεν ήταν πια «από
Βορράν», αλλά «εξ Ανατολών».

Είδα φαντάρους στα σκυλάδικα του Κιλκίς να
κόβουν με σουγιά χορεύοντας ένα ένα, αργά
και τελετουργικά, τα κουμπιά της στολής
τους. Είδα φίλους να χαρακώνονται για να
κερδίσουν μια σειρά. Αλλους να κλαίνε σαν
μωρά παιδιά μπροστά στο πούλμαν που έφευγε
απ' το Ναυτικό Νοσοκομείο για να τους
πάει στου Παλάσκα.

Πήγα σε παρελάσεις, κατέθεσα στεφάνια
σε
ανδριάντες, σήκωσα τη σημαία ως
απουσιολόγος, απήγγειλα εθνεγερτικά
ποιήματα, έπαιξα σε σκετς τον καλόγερο που
τίναζε στον αέρα το Κούγκι. Είδα το θείο μου
στην επιστράτευση του '74 να καλείται να
πολεμήσει με τέσσερις σφαίρες. Ακουσα τον
ξάδερφό μου να μου διηγείται τον πανικό, το
κλάμα και τους αποχαιρετισμούς των
στρατιωτών, όταν το '87 στην
Αλεξανδρούπολη τους κάλεσαν να
ετοιμαστούν για αληθινή μάχη. Και αν όλα
ετούτα είναι παλιά, βλέπω το τώρα. Βλέπω τη
χώρα που μεγάλωσα και ζω να είναι μέσα
στις
πρώτες του κόσμου σε εξοπλισμούς και
αγορές άχρηστου πολεμικού υλικού. Βλέπω
την αγωνία ενός συστήματος που για να
διατηρηθεί στη ζωή έχει ανοίξει πόλεμο με
αόρατους εχθρούς και τον μοναδικό υπαρκτό,
την κοινωνία, προσπαθώντας να την κρατήσει
δέσμια στους δικούς του όρους και ανάγκες
και ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει ρόλους
για να διατηρήσει τα προνόμιά του.

Βλέπω πώς φτιάχνεται ο εθνικισμός. Βλέπω
κομμάτια του ελληνικού πληθυσμού να
εκφράζονται για τους γείτονές τους με τους
όρους
«Γυφτοσκοπιανοί» και «Μογγόλοι».
Βλέπω δώδεκα παιδιά λίγο μεγαλύτερα απ'
τον γιο μου να αυτοκτονούν στο στρατό πέρσι
και άλλα τέσσερα φέτος. Παιδιά που μόλις
γυρίσουν από το σύγχρονο παιδομάζωμα, ίσως
αναγκαστούν να μεταναστεύσουν για να
ζήσουν, όπως έκαναν οι παππούδες τους πριν
από πενήντα χρόνια και όπως ήδη συμβαίνει
στα φτωχά κοινωνικά στρώματα της Θράκης.

Βλέπω τη χώρα που μεγάλωσα και ζω να
επενδύει όχι στην κοινωνική συνοχή, αλλά
στην ανασφάλεια και το φόβο. Να ακολουθεί
ένα μοντέλο ανάπτυξης
βασισμένο πάνω στην
ύπαρξη τεράστιου αναλογικά με τον πληθυσμό
της στρατού, παρασιτικής στρατιωτικής
γραφειοκρατίας και άχρηστων στρατιωτικών
εγκαταστάσεων, απομυζώντας ουσιαστικά
πολύτιμους παραγωγικούς πόρους και
στερώντας κάθε δυνατότητα ορθολογικής και
βιώσιμης κοινωνικής εξέλιξης.

Δεν θέλω ήρωες, δεν θέλω ανδριάντες, δεν
θέλω χίμαιρες, αυταπάτες, φανταστικούς
εχθρούς και καλλιεργημένους μύθους. Δεν
θέλω άλλες παρελάσεις, άλλους στρατούς,
άλλες μεγάλες ιδέες. Δεν θέλω αποτρεπτικά
ή
αμυντικά δόγματα, στα 45 μου χρόνια έχω ήδη
βιώσει μπόλικα από δαύτα. Ζωή θέλω, μέλλον,
ελπίδα για τα παιδιά όλων μας. Και θέλω να
μην καταστρέφεται άλλο η πορεία μου από
ανίκανους κυβερνώντες, που αδυνατούν καν
να συμβαδίσουν με τους καιρούς τους. Γι'
αυτά δικάζομαι, γι' αυτά δικαζόμαστε. Για
την ανάγκη και συνάμα απαίτησή μας να τα
πούμε ανοιχτά, να τα συζητήσουμε με άλλους
ανθρώπους, να τα αναγνωρίσουμε όχι ως
δεδομένα αλλά ως ζητήματα, να αφαιρέσουμε
το σκέπασμα που κρατά ερμητικά κλειστό το
δημόσιο
λόγο. Οποιος θέλει εθνικισμό και
μιλιταρισμό, μίσος και μισαλλοδοξία,
οπισθοδρόμηση και χειραγώγηση, ας τα έχει.
Εγώ δεν θα 'μαι μαζί του. Τελείωσα.

Για το τυπικό της υπόθεσης: Αφού 34 χρόνια
μετά την πτώση της χούντας τα στρατοδικεία
εξακολουθούν και δικάζουν πολίτες,
εξυπακούεται πως δεν θα παραστώ. Εφόσον η
δίκη γίνει και καταδικαστώ ερήμην, δηλώνω
πως δίχως την παραμικρή επιφύλαξη θα
ασκήσω οποιοδήποτε ηθικό και ανθρώπινο
δικαίωμα προκύπτει από την ιδιότητά μου ως
πατέρας, ως γιος, ως σύντροφος,
ως
συνεργάτης, ως φίλος, μα πάνω απ' όλα ως
ελεύθερος και σκεπτόμενος πολίτης.

* Αντιρρησίας συνείδησης, 45 ετών, δικάζεται
σήμερα για 15η φορά.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/05/2008




http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=60518296

Steki Metanastwn Tsamadou 13A E3arxeia
http://www.antirrisies.gr

Πριν λίγο, το Ναυτοδικείο Πειραιά δίκασε
για 15η φορά, ερήμην, για το ίδιο αδίκημα, σε 3
χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή τον 45χρονο
αντιρρησία συνείδησης Λάζαρο Πετρομελίδη,
επειδή αρνείται να καταταγεί στο στρατό,
επειδή αρνείται να εκπαιδευτεί για να
σκοτώνει, επειδή αγωνίζεται για την ειρήνη
και επειδή αρνείται τον πόλεμο.

Στη χώρα αυτή που οι αντιρρησίες
συνείδησης
καταδικάζονται σε 11 μήνες
επιπλέον εναλλακτικής υπηρεσίας και που το
περιεχόμενο της συνείδησής τους κρίνεται
από ειδικές επιτροπές διορισμένες από το
Υπουργείο Πολέμου

Στη χώρα αυτή που αγοράζει βομβαρδιστικά
αεροπλάνα και άρματα μάχης αντί να
φτιάχνει σχολεία και νοσοκομεία

Στη χώρα αυτή που εξαναγκάζει μικρά
παιδιά να παρελαύνουν σε στρατιωτικούς
σχηματισμούς και ετοιμάζεται να
εξαναγκάσει τους νέους να καταταγούν από
τα 18 τους στο στρατό

Στη χώρα αυτή που λογοκρίνει όσα βιβλία
ιστορίας
δεν είναι αρκούντως εθνικιστικά

Στη χώρα αυτή που η «ελευθερία της
συνείδησης» μεταφράζεται σε πολυετείς
διώξεις και φυλακίσεις

Στη χώρα αυτή που οι πολίτες δικάζονται
από τα στρατοδικεία

Καλούμε τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και τον
Πρωθυπουργό να ανακηρύξουν σε εθνική αργία
την 21η Απριλίου και να συνεχίσουν τη μέρα
εκείνη τις παρελάσεις τους.

Καλούμε όμως την κοινωνία να πολεμήσει
ενάντια στον μιλιταρισμό και τον
εθνικισμό, να αγωνιστεί για την ειρήνη και
τη συναδέλφωση των λαών, για την
ελευθερία
και τη δημοκρατία.